1.
20 uur: de groep, 10 deelnemers, worden welkom geheten door A, die bereid blijkt deze avond de leiding van het gesprek op zich te nemen. Ten behoeve van de nieuweling leest hij de gespreksregels voor en geeft hierbij een beknopte toelichting. Vervolgens vraagt hij suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond.
Na een korte bezinning, zegt B:
Het heeft jaren geduurd, voordat ik in de gaten kreeg ‘verslaafd’ te zijn geraakt. Ik heb daarbij zeker ook eerst ‘last’ gehad van een soort ontkenningsfase. Maar toen die ontkenning eenmaal was verdwenen, bleef ik zitten met de vraag naar de oorzaak van mijn ‘anders’ zijn, dat wil zeggen: de oorzaak van mijn verslaving – waar komt dat vandaan – ik merk dat ik tijd besteed om verklaringen te vinden….Ik twijfel echter of mij dat zal lukken, maar toch keren dit soort gedachtes telkens weer terug. Hoe moet ik hiermee omgaan?
Uit de reacties blijkt hiermee het gespreksonderwerp voor deze avond te zijn gekozen. Tijdens de hierop volgende ronde worden de volgende reacties genoteerd:
1. indertijd ben ik absoluut en volstrekt vastgelopen – en dat had ik ook wel in de gaten – maar ik zocht eigenlijk niet naar een achterliggende oorzaak – op een of andere manier zat ik vol met angsten en twijfels, die ik allemaal verklaarde uit omstandigheden, zoals de oorlog en alle daaruit voort gekomen verliezen en ellende. Tegen die achtergrond bleek het mogelijk je prettig te voelen door telkens een fikse slok uit een fles. Pas later heb ik begrepen dat drank, in mijn geval, geen troostende uitwerking had, maar integendeel het initiatief overnam en stuurde in een volstrekt destructieve richting. Daarom is het ook een enorme opluchting geweest mijn koers radicaal om te gooien. En voelde dat ook als een ‘echte’ bevrijding: het binnenstappen in de kliniek, het afkicken in bed in het ziekenzaaltje – zelfs de daarop volgende geweldadige uitbarsting door mijn afkickverschijnselen – en aansluitend mijn opsluiting in de gesloten afdeling van een psychiatrisch inrichting – ik heb daarvan met ‘volle teugen’ genoten. Heb mij daar geen moment verveeld of ongewenst of onbegrepen gevoeld en was daar voor 100% op mijn plaats – ik was eraan toe en begon, achter de tralies, langzamerhand te begrijpen hoe mijn leven in elkaar zat en welke richting ik zou kunnen gaan om uiteindelijk te herstellen. Misschien was het meest fundamentele wel, dat ik mijn situatie volstrekt accepteerde. In ieder geval heb ik de zorg die ik kreeg voor 100% gewaardeerd als een groot geschenk. Dat gevoel is gebleven en is later, dank zij het contact met ‘de groep’, alleen maar verder gegroeid. En eigenlijk ben ik daar nog steeds mee bezig en verheug mij over mijn leven: een groot kado.
2. indertijd ben ik geconfronteerd door ‘mannen die vreemde dingen doen’ – en dan neem je een beslissing die desastreus uitpakt – waarvan je bovendien weet wat de gevolgen zullen zijn – ik ben er zelf ‘bewust’ mee begonnen – gelukkig hebben anderen mij inzicht gegeven om een andere koers in te slaan – dat kon ik dan ook nog eens rigoreus – ben trouwens nieuwsgierig om te weten hoe dat komt – trouwens: ik heb zelf gekozen voor die verkeerde beslissingen en ben daar eigenlijk wel benieuwd naar….
3. al jong heb ik een tik gevoeld – achter in m’n gedachten wist ik ‘ik zit niet goed’ – was toen 17 a 18 jaar – omstreeks m’n 20e gingen dingen echt fout – nu heb ik geleerd: kleine stapjes zetten is belangrijk – doe nu vrijwilligerswerk en dat gaat heel goed – kollega’s en buurtbewoners waarderen mij – ik train met ‘kleine’ schema’s – werd laatst aangehouden op mijn fiets en kreeg te horen dat een boete was kwijtgescholden – dat had ik nog nooit meegemaakt – zo heb ik geduld geleerd – er zijn trouwens nog meer dingen goed gegaan en ik vind dat m’n leven er nu goed uitziet – doe nu trouwens ook een cursus ‘mind fullness’ en dat gaat goed – leer dan dingen die later van pas komen – ga nu m’n refusal, 2 pillen per dag, afbouwen – wil rustig bij de dag leven – niet te snel – niet forceren…..
4. na bijna 30 jaar gebruik met altijd en uitsluitend het doel: dronken te worden, realiseerde ik mij begin jaren ’90 dat ik een probleem had ontwikkeld: verslaving. De afgelopen 2 jaar ben ik toen in het behandelcircuit gegaan – ‘ik ben verslavings gevoelig en wil me niet beperken tot 2 biertjes – ga nu na deze meeting naar de Jellinek voor psychotherapie: ben nu wel gestopt – het verband met psychotherapie is mij nog niet duidelijk – ik gebruik nu niet – de inrichting van mijn leven is voorlopig nog niet aan de orde.
5. ik kom hier nu al zo’n 19 jaar – vanaf m’n 15e was een glas wijn een ‘dempertje’ – nu weet ik dat ik ADHD heb, maar dat was vroeger niet bekend en zo liep ik 20 jaar geleden vast – ben toen naar het CAD en later naar de groep gegaan – ben open en eerlijk geworden en dat alles heeft mij geholpen: mensen hebben mij toen geaccepteerd – ik heb ook opnames gehad – als ik eenmaal begin loopt ‘t spaak – op ‘t moment dat ik begin, denk ik: ‘t loopt niet uit de hand – er is een systeem – ben altijd, met geluk, door ‘t oog van de naald gekropen – heb ook veel gave ervaringen met de groep: heb dat ook gezegd aan de psychiater – een glas is teveel en een palet te weinig – dat inzicht heeft mij 20 jaar gekost – wil dat nu graag zeggen…
6. eenmaal in klinieken was ik boos da ik verslaafd was en kwam tenslotte in de groep, waar ik leerde: gisteren kan ik niet meer veranderen – morgen nog niet – het gaat alleen maar om vandaag – en dat is de enige termijn die ik droog moet zien te houden: van wat ik hoorde geloofde ik aanvankelijk helemaal niets, maar niettemin: al die verhalen bleken waar – zo leerde ik tijd kopen – had zelf niets in de gaten en merkte niet dat ik geestelijk en lichamelijk kapot was – en naarmate mijn herstel vorderde, heb ik niet meer bewust gezocht naar ‘de’ oorzaak, maar kwam gewoon de oorzaken en momenten tegen waar het ‘verbergen’ mis was gegaan – dat bracht mij een soort serene rust en zicht op mensen waar ‘t goed mee ging: en dat heeft mij 2 a 3 jaar afwezigheid gekost: nu denk ik weer terug te zijn.
7. m’n oudste zoon ging ‘buggie jumpen’, de andere is piloot – ze leven nog steeds; zelf zocht ik hoge risico’s, maar was verlegen – met een slok op had ik minder gene – nu heb ik geen alcohol meer nodig – eigenlijk is leven zonder ‘gebruiken’ veel spannender en kan je zo op allerlei manieren zelf spanning organiseren: daar maak ik dan foto’s van voor een vriend die ze kan gebruiken om schilderijen te maken – ik hou wel van spanningen en risico’s – zo hoorde ik vandaag van de bergklimmer die verongelukte en het hotel-meisje van Kahn. Dan denk ik: ‘t gaat een keer fout, toch!
8. ik heb bewondering voor die vlot vertelde verhalen uit het verleden. Sommige films heb ik wel 82 keer gezien – het is een beetje pervers van 2 walletjes eten: niet gebruiken, betekent ‘s ochtends helder wakker worden – ik ben sterker uit mijn verslaving gekomen: plus: wij hebben dingen meegemaakt die anderen niet kennen – parallel aan de groep liep ik bij een psychiater met de vraag: hoe is ‘t zover gekomen – nu is het voor mij allemaal zo duidelijk – ik heb heldere antwoorden gekregen en kan ‘t verleden een plaats geven zonder bitter of ander gevoel van wrok of teleurstelling, zij het wel met verdriet – ben tenslotte met het heden bezig gegaan: had toen een buro en leverde artiesten – rekende contant af – zakken met kleingeld – zat met mijn collega hele nachten geld te tellen – kwam er tenslotte niet meer uit – ontleende per saldo een zekere trots aan m’n verslaving….
9. (nieuweling) mijn verslaving is lekker, waar alle andere dingen bij wegvallen – erover nadenken helpt mij de oorzaken op te sporen – en ik hoop op een bevrijding en een nieuwe start.
10. Ter afsluiting van de ronde krijgt B nog eenmaal het woord en zegt: ik heb goed geluisterd – heb alle invalshoeken gehoord – zelf heb ik 11 tot 12 jaar jaar lopen zoeken om een andere invulling aan m’n leven te geven en trap in m’n eigen verhaal – ik wil ‘gewoon’ in een roes komen – maar toch, dat kan ‘t niet alleen zijn – ik heb ‘gewoon’ een verkeerd controle mechanisme en dat overruled de rest – ‘t belangrijkste is dat ik nooit ben toegekomen aan rust – ik overleef meer dan ik leef – en zodra ik in een verstandige stroom kom is er maar een kleinigheid nodig om toch een biertje te bestellen – de kliniek vind ik bezwaarlijk, dan raak ik m’n baan kwijt – ik hoop oud en wijs te worden, maar liever eerst maar oud.
Hiermee is de gespreksronde voltooid, wordt de avond afgesloten, bestaat gelegenheid de groepskas te spekken, wordt gezamenlijk het lokaal opgeruimd, het gebruikte serviesgoed afgewassen en opgeborgen alsmede tenslotte de overige groepssporen weggepoetst, waarna eenieder haar/zijns weg gaat om (wellicht) volgende week weer terug te keren.
—————————————————
